Na początku

Po agresji na Polskę III Rzeszy i ZSRS w 1939 na terenach zajętych przez okupantów życie państwowe zeszło do konspiracji. Rząd Polski funkcjonujący na uchodźstwie, najpierw we Francji, a później w Londynie, kontynuował działalność władz państwowych z lat 1918–1939. W okupowanym kraju działały organizacje konspiracyjne zmierzające do odzyskania niepodległości i przywrócenia społeczeństwu wolności. W czasie wojny w podziemiu odtworzono struktury władzy cywilnej – w ramach Delegatury Rządu na Kraj i Rady Jedności Narodowej oraz siłę zbrojną – Armię Krajową (wcześniej Związek Walki Zbrojnej). W tych dwóch pionach skupiała się przeważająca część niepodległościowej konspiracji. 

Dla żołnierzy walczących o niepodległość Polski, II wojna światowa nie zakończyła się z chwilą opuszczenia ziem polskich przez niemieckiego okupanta. Armia Czerwona, wkraczająca na nasze ziemie w styczniu 1944 r. nie niosła Polsce wolności ani pokoju. Przyniosła sowiecką okupację, która przez pół wieku wyniszczała elity narodu polskiego, polską kulturę, tradycję, wiarę. Żołnierze niepodległościowego podziemia nie złożyli broni po 1945 roku. Prowadzili walkę w beznadziejnych warunkach do połowy lat 50 z drugim okupantem i rodzimymi kolaborantami. Przy całkowitej obojętności świata.