Franciszek Niepokólczycki „Halny”, „Teodor”, „Żejmian”, urodził się 27 X 1902
r. w Żytomierzu. Od 1918 r. był żołnierzem Polskiej Organizacji Wojskowej, a od
1920 r. służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W
latach 1921–1922 służył w Oddziale II Sztabu Generalnego WP. Dalsze swe losy
związał z armią niepodległej Rzeczypospolitej, jako oficer służby stałej pełnił
do 1939 r. różne funkcje. W czasie kampanii wrześniowej dowodził 60. baonem
saperów Armii „Modlin”, później był szefem Wydziału Organizacyjnego dowództwa
saperów tej armii, a od połowy września został przekazany do dyspozycji dowódcy
Armii „Warszawa”. Po upadku stolicy wzięty do niewoli, zbiegł i powrócił do
Warszawy. Od początku zaangażowany w prace SZP i ZWZ, od 1940 r. organizował
Związek Odwetu, od 1942 r. był szefem Wydziału Saperów Komendy Głównej ZWZ, był
także współtwórcą Kedywu i od stycznia 1943 r. zastępcą Augusta Fieldorfa
„Nila”, szefa tej struktury. Koordynował akcję pomocy powstańcom w warszawskim
getcie. W Powstaniu Warszawskim był dowódcą saperów oraz szefem produkcji
uzbrojenia i materiałów wybuchowych. Po jego upadku został osadzony w oflagu II
C Woldenberg – do Polski powrócił w lutym 1945 r. Był zastępcą komendanta
Obszaru Południowego DSZ, a póź- niej WiN. Przez kilka tygodni od listopada
1945 r. był prezesem Obszaru Południowego, a następnie prezesem Zarządu
Głównego WiN. Aresztowano go w październiku 1946 r. We wrześniu 1947 r. został
skazany na karę śmierci, złagodzoną następnie przez B. Bieruta do więzienia
dożywotniego. Więzienie opuścił w grudniu 1956 r. Pracował następnie w kilku
instytucjach w Warszawie. Zmarł w Warszawie 11 VI 1974 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz