Kazimierz Kamieński „Gryf”

Kazimierz Kamieński

Kazimierz Kamieński, „Gryf”, „Huzar” urodził się 8 I 1919 r. we wsi Markowo Wólka. Otrzymał przydział do 9 pułku strzelców konnych. W szeregach tej jednostki wziął udział w wojnie obronnej 1939 r., przechodząc jej cały szlak bojowy. Brał udział m.in. w walkach na pograniczu z Prusami Wschodnimi, oraz w dalszych działaniach odwrotowych – aż po Lubelszczyznę. Po dołączeniu do Grupy Operacyjnej „Polesie” uczestniczył w ostatnich bitwach Września w rejonie Kocka jako konny łącznik pomiędzy dowódcą 9 psk i dowódcą GO „Polesie”. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której od razu zbiegł, jeszcze październiku 1939 r., i powrócił w rodzinne strony, na teren okupacji sowieckiej. W konspiracji pracował od pierwszych tygodni 1939 r., początkowo w lokalnej organizacji Podlaski Batalion Śmierci. Zaprzysiężony w ZWZ-AK od maja 1940 r. Ścigany przez NKWD, w 1940 r. znajdując się w sytuacji przymusowej zabił dwóch funkcjonariuszy usiłujących go aresztować. W okresie okupacji niemieckiej pełnił różne funkcje dowódcze w Komendzie Obwodu ZWZ-AK Wysokie Mazowieckie – pod pseud. „Gryf” (m.in. dowódcy plutonu terenowego, szefa uzbrojenia i adiutanta Komendy Obwodu). Uczestniczył w akcjach zbrojnych, m.in. w czerwcu 1943 r. w walce pod Lizą, w akcji pod Szepietowem w maju 1944 r., w czerwcu 1944 r. w akcji na bagnie Podosie  i w akcji „Burza” w lipcu 1944 r. Wiosną 1944 r. dołączył do lotnego oddziału Kedywu Obwodu Wysokie Mazowieckie dowodzonego wówczas przez ppor. Romana Ostrowskiego „Wichra”. 2 XI 1943 r. został awansowany do stopnia podporucznika, zaś 1 VI 1945 r. porucznika.

Po lipcu 1944 r. objął szefostwo samoobrony Obwodu AK–AKO–WiN Obwodu Wysokie Mazowieckie. Działalność „po wyzwoleniu” rozpoczął późną jesienią 1944 r. z przydzielonym przez Komendanta Obwodu czteroosobowym patrolem. Po kilku miesiącach miał już spory oddział partyzancki w sile plutonu. Wykonał kilkadziesiąt akcji przeciw UBP, KBW, NKWD i ich agenturze. W organizacji WiN przedstawiony został do awansu na kapitana. Za męstwo i zasługi został odznaczony Krzyżem Walecznych. W okresie amnestii lutowej 1947 r. dowodzony przez niego oddział został rozformowany, zaś większość żołnierzy ujawniła się. Sam „Huzar” nadal ukrywał się. Wkrótce wokół niego ponownie skupiła się grupa byłych żołnierzy AK–WiN ściganych przez UBP i zagrożonych aresztowaniem, co pozwoliło na odbudowę oddziału partyzanckiego. W maju 1947 r. podporządkował się wraz z nim por./kpt. Władysławowi Łukasiukowi „Młotowi”, zaś dowodzona przez niego grupa weszła na zasadach autonomicznych w skład 6 Brygady Wileńskiej. Po śmierci „Młota” w czerwcu 1949 r. objął komendę nad pozostającymi w polu patrolami 6 Brygady Wileńskiej. O poparciu jakim cieszył się wśród mieszkańców Podlasia świadczy fakt, że utrzymał się w polu niemal do końca 1952 r. W wyniku prowokacji przygotowanej przez MBP został zwabiony podstępnie do Warszawy i tam 27 X 1952 r. aresztowany. Został skazany 24 X 1953 r. na karę śmierci przez Wojskowy